Osadnik egeria - jak na dłoni

2018-08-26

     Podczas moich wędrówek dróżkami Zaprzyjaźnionego Lasu, bardzo często spotykam brunatnego motylka. To osadnik egeria, którego siedliskiem są widne lasy liściaste i mieszane. Zobaczyć go można na małych polanach i prześwitach między drzewami oraz na leśnych drogach. Preferuje on nieco wilgotniejsze tereny o wysokich drzewach.

    Dorosłe motyle głównie odżywiają się spadzią mszyc w koronach drzew. Pokarmem gąsienic są różne trawy z szerokimi liśćmi rosnące w lasach, m.in. kłosówka wełnista, kupkówka pospolita, perz właściwy, trzcinniki, wiechliny.

    Osadnik egeria fruwa od połowy kwietnia do połowy października w dwóch, a w sprzyjających latach w trzech pokoleniach, które nakładają się na siebie.
A wtedy spotykają się ze sobą motyle starsze, już zszargane przez owadzie życie...

  …i te młodsze o świeżych, jeszcze żywych barwach.  

Samice składają jaja na liściach pojedynczo, rzadziej po dwa

Wiosną i późnym latem wybierają rośliny rosnące w ciepłych i osłoniętych miejscach, a w pełni lata preferują lekko ocienione.

Motyle spijają również wilgoć z ziemi i z niej pobierają też niezbędne im do życia minerały.

Osadnik egeria siedzący wśród zeschłego listowia, jest trudno dostrzegalny.
Barwa skrzydełek i wzór na nich sprawiają, że motyl zlewa się z otoczeniem.

Osadnik pożywia się też sokiem ze zranionych i uszkodzonych drzew.

Samiec siedząc na nasłonecznionym liściu czeka na ewentualną partnerkę i jednocześnie obserwuje swój rewir.

Gdy pojawi się inny samiec, natychmiast go przepędza i powraca na to samo miejsce.

Motyl jest płochliwy. Aby go podejść, należy się poruszać bez gwałtownych ruchów.

_________________________________  

   Tego dnia forsownym marszem szedłem w stronę łąki w Rezerwacie Błyszcz i gdy już byłem w jej pobliżu, na mej drodze pojawił się jeden z osadników. Przystanąłem, a on, jakby niezdecydowany, zakreślił w powietrzu kilka kółek i ósemek. Wierzchem dłoni otarłem pot z czoła, zachęcająco wyciągnąłem lewą rękę w jego stronę  i czule powiedziałem do niego
- Masz, spróbuj.
- A wiesz, nie pogardzę takim poczęstunkiem - odpowiedział osadnik i usiadł na mojej dłoni.

- Mniam, mniam, dobre - zamruczał pod wąsem.

Osadnik wędrował po mojej dłoni łaskocząc mnie swoją ssawką i łapkami. Chyba mu bardzo smakowało, bo nie reagował na odgłosy pracującej migawki mojej lustrzanki.

Już obie dłonie zaczęły mi  trochę omdlewać. Lewą rękę trzymałem poziomo wyciągniętą przed siebie, a w prawej ściskałem coraz bardziej ciążącą lustrzankę.

Ponad pięć minut trwała uczta osadnika, a po niej motyl majestatycznie pofrunął w sobie tylko znanym kierunku...

*    *    *    *