Góry Izerskie - Tłoczyna

2019-11-16

    Tłoczynę i jej okolice w Górach Izerskich Krzysiek poznawał w lutym ubiegłego roku, a ja, ku mojej rozpaczy, nie mogłem mu towarzyszyć. Mój zięć przywlókł z pracy grypę  i chorowali po kolei wszyscy. W domu był szpital, tylko ja trzymałem się najdłużej. Ale choróbsko zmogło i mnie.
    Bardzo rzadko dopada mnie grypa, mogę ją policzyć na palcach jednej dłoni. Lecz kiedy mnie zmoże, jestem dwa dni przykuty do łóżka, trzeciego już wstaję, a czwarta doba nie pozostawia najmniejszego śladu po chorobie.  Tak się złożyło, ze planowany termin naszej wyprawy przypadł na drugi dzień mojej niemocy. Krzysiek pocił się, pokonując zarośla Ciemnego Wądołu, a mnie oblewały poty w moim łóżku. Ironio losu, Krzysiek wrócił z górskiej wyprawy, a ja wróciłem do zdrowia.  Byłem wtedy niepocieszony w dwójnasób. Nie byłem w stanie towarzyszyć Krzyśkowi i nie mogłem skorzystać z gościnności gospodarzy Domku pod Orzechem w Gierczynie.

    A teraz jestem uradowany podwójnie. Krzysiek prowadzi mnie do wcześniej poznanych przez siebie miejsc, a wieczorem gospodarze Domku pod Orzechem będą na nas czekać z rozgrzewającą zupa gulaszowa i czymś  jeszcze...

Weszliśmy na żółty szlak pieszy biegnącym z Rębiszowa do Rozdroża Izerskiego*.
Idąc zgodnie ze wskazaniami znaków szlaku  zboczami Tłoczyny można przejść nad Ciemnym Wądołem. Ale nie tak szybko doszliśmy do celu naszej włóczęgi. Na naszej drodze pojawił się  strumyk, którego należało koniecznie odwiedzić.

Na skrzyżowaniu dróg, przy Dwóch Mostach znaki szlaku zniknęły. Chyba drzewa na których zaznaczone zostały wycięte.  Według wskazań mapy, poszliśmy bitą drogą i po dłuższych poszukiwaniach odnalazłem świerka z zaznaczonym znakiem szlaku żółtego.

Droga, którą wytyczony szlak przypadła nam do gustu. Obaj szliśmy nią pierwszy raz,

Szliśmy zboczem Ciemnego Wądołu, którego dnem płynęła Mrożynka. Słyszeliśmy jej śpiew, lecz dostępu do niej broniły strome skarpy i gęsto rosnące zadrzewienia.

Nieco wyżej zarośla się przerzedziły i nasza nieznajoma pokazała nam swoje piękno.
Gdy nadarzyła się okazja, poszliśmy przywitać się ze strumieniem.

Płynąca kaskadami woda posiada jakiś urok, który przyciąga naszą uwagę.
Krzysiek szukał dogodnej pozycji dla ujęć strumienia. A może on tak się modlił?

Krzysiek, uważaj! Najady prowadzą beztroskie życie, lubią płatać figle i stale szukają nowych rozrywek. Mogą dla zabawy wtrącić człowieka do wody.

Przez jakiś czas strumień płynął wzdłuż drogi, a później gdzieś zniknął.

Na mojej mapie to miejsce jest wyróżnione jako Rozdroże pod Jodłą, a na Krzyśka planie tym mianem nazwano inne skrzyżowanie. I któremu wydawnictwu należy dać wiarę?

Nastąpiła zmiana przebiegu żółtego szlaku i teraz pójdziemy zgodnie z jego znakami.

Po paru minutach nieśpiesznego marszu doszliśmy do polany, na skraju której stał kiedyś schron samoobsługowy Bycza Chata.  Budowla nie oparła się wandalom, powoli niszczała,

a w końcu ktoś ją podpalił. Dzisiaj po chacie pozostała tylko kupka gruzu.

Po kwadransie marszu weszliśmy na płaski owalny szczyt Tłoczyny.

Dlaczego Komisja Nazw Miejscowych nadała taką nazwę tej górze? Dzisiaj nikt nie wie.
Na forach internetowych wyczytałem, że przed II Wojną Światową ten płaski, owalny szczyt miejscowej ludności kojarzył się z płytą, tarczą, plastrem a nawet kromką chleba (Sheibenberg) Natknąłem się również na ciekawą propozycję, aby tej górze dać miano Gleń  (duża kromka, kawał, pajda).

Krzysiek poprowadził mnie w stronę ciekawego miejsca na zboczu Tłoczyny - gołoborza.

Gołoborze, to nie fragment modlitwy błagalnej „goło mi Boże”, ale „gołe od boru”, czyli łyse obszary grzbietów i zboczy górskich, na których zalega rumosz skalny. Istniejące obecnie gołoborza powstały w okresach kolejnych zlodowaceń przed milionami lat.

Widoczność nie była najlepsza, ale można było dostrzec Ostrzycę Proboszczowicką i Wilkołaka w Górach Kaczawskich.

Za ileś tysięcy lat widok ten ulegnie zmianie, przyroda nie próżnuje.

Na starym powstaje nowe.

Ponownie przeszliśmy przez plaski wierzchołek Tłoczyny. Dobrze, że nie ma tu tłoku.

- Idziemy szukać Jelenich Skał - powiedział Krzysiek.
- Jeżeli ich nie odnajdziemy to będziemy jeleniami - odpowiedziałem.
- Jeleniem to Ty będziesz, bo idziesz za mną - odparł mój przewodnik.

- A niech idzie pierwszy, jeżeli skał nie znajdziemy, będzie na niego -  pomyślałem.
O ironio losu...
- Chyba do mnie strzelać nie będą - dodałem w myślach gdy zobaczyłem ten widok.

Podniosłem łuskę i zabrałem ją na pamiątkę. Czasami sobie na niej pogwiżdżę.

Z wierzchołka Tłoczyny do Jelenich Skał nie wiedzie żadna ścieżka. Kierunek marszu obraliśmy na podstawie mapy, kierując się położeniem słońca.

W pewnym momencie mój jeden kijek zaklinował się w jakiejś szczelinie i zanim go wyciągnąłem Krzysiek znikał za wzniesieniem.

- Chyba dobrze idziemy?

- Dobrze idziemy - Jelenie Skały przed nami.

Krzysiek nie byłby sobą, gdyby widząc jakieś urodziwe drzewo nie zagapił się na nie.

Jelenie Skały były dawniej często odwiedzanym punktem widokowym. Dzisiaj to miejsce odwiedzają nieliczni. Na skrzyżowaniu dróg przy Dwóch Mostach widnieje drogowskaz wskazujący trasę dojścia do tego miejsca. W ostatnim odcinku pnie się on zboczem Tłoczyny dosyć stromo.

Nasza marszruta była dłuższa, ale za to o wiele ciekawsza.
Na szczyt skałek można wspiąć się sfatygowanymi stopniami. Dawnych poręczy już nie ma.

I dlatego na szczycie należy zachować się rozważnie. Wiejące wiatry przeszkadzają w utrzymaniu równowagi. Brawura jest zakazana.

Widok jest nieco ograniczony przez porastające zbocza drzewa.

Urodę Jelenich Skał można podziwiać po ostrożnym zejściu ze zbocza.

I wtedy o sobie daje znać dzikość tego miejsca.

Schodzenie takim zboczem nie należy do łatwych, ale za to przysparza wiele wrażeń,

które na długo pozostają w pamięci.

Teraz chyba wiem dlaczego ktoś tę górę nazwał Tłoczyna. Ona jest okropnie potłuczona!

Po trudach zejścia dotarliśmy do wyłożonej kamiennymi blokami ścieżki.

Skąd ona prowadzi? Kiedyś należy to sprawdzić.  Dzisiaj nie mieliśmy na to czasu.

Ten głaz Krzysiek nazwał Kamiennym Stołem.

A my teraz szliśmy jak po stole.

Ścieżka doprowadziła nas do bitej, leśnej drogi. W Górach Izerskich jest wiele takich duktów.

Raj dla rowerzystów.

Na rozstaju dróg Dwa Mosty przez chwilę pogapiliśmy się na szeroko rozlane wody Mrożynki

Tam na górze potok mknął na złamanie karku, a tu płynął sobie wręcz leniwie.
Podobnie jak upływ czasu.
Jedne chwile umykają jak oszalałe, gdy inne wloką się niemiłosiernie długo.

Tłoczyna już za nami, jeszcze tylko tęskne spojrzenie na nią i czas w drogę, a dla przypomnienia

trasa naszej włóczęgi.

* Uwaga! Został zmieniony przebieg szlaku żółtego i starsze  wydania map są nieaktualne.

Mapa po prawej obrazuje aktualny przebieg szlaku.
Obie mapy można porównać na stronie  Mapa-turystyczna

________________________________

A potem wpadliśmy w objęcia Kruczkowskich, gospodarzy Domku pod Orzechem. Gringo trochę nas obszczekał, następnie obwąchał i od niechcenia pomachał swoim ogonem. Już nas wcześniej poznał i nie miał zbytniej pretensji o to, że wtargnęliśmy do jego rewiru.
W Domku pod Orzechem wiele się zmieniło od naszej poprzedniej wizyty. Na strychu obejrzeliśmy wykończony pokój i łazienkę. Wzbudziły nasz zachwyt. Widzieliśmy również początek następnych prac. Pomysły Kruczkowskich chyba nie mają granic!
Następnie był festiwal smaków obiadokolacji. Po zupie gulaszowej nastąpiła era kozich serków: Wędzonych, dojrzewających, z przyprawami i polewanych winem jeżynowym a następnie "wodą rozmowną" niesamowicie łaskotały nasze podniebienia.
Zmęczony włóczęgą i wrażeniami wieczoru, gdy przyłożyłem głowę do poduszki, usnąłem natychmiast. Czekał  nas jeszcze jeden dzień w Górach Izerskich.

*    *    *    *