Góry Kaczawskie. W okolicy Babińca

2016-11-06

Pół roku z okładem minęło od mojej z Krzysztofem włóczęgi po okolicy Żeleźniaka w Górach Kaczawskich.Wtedy na pożegnanie objąłem go i teraz gdy czekałem na niego czułem dreszcz emocji. Gdy Krzysiek z promiennym uśmiechem wysiadł z samochodu, nie mogłem się rzuciłem się mu w objęcia.
W swoim temacie Krzysztof napisał, że to był dla niego miły początek dnia - dla mnie również.

Droga do celu  minęła nam na pogawędkach i miałem wrażenie, że rozstaliśmy się wczoraj. Szybko dojechaliśmy do miejsca, skąd rozpoczynała się nasza wędrówka. Gdy na Przełęczy Rząśnickiej Krzysztof zaparkował swój samochód wstawał świt.

Poszliśmy w stronę masywu Babińca.
Po jakimś czasie ponownie spojrzałem w kierunku wschodu słońca.

Krzysztof prowadził mnie opuszczonymi łąkami..

Ktoś, kto by patrzył na nas z boku, miałby wrażenie, że idziemy bez wyraźnie określonego celu.

Szliśmy bez pośpiechu, często przystawaliśmy na chwilę i rozglądaliśmy się na różne strony

Na opuszczonych łąkach kwitły spóźnione nawłocie

i dzwonki

Każdy kto zna Krzysztofa wie, że on  często opowiada o starożytności.
Ja, gdy go ujrzałem pomiędzy brzozą a świerkiem, doznałem pewnego skojarzenia ("Stojąc u bram...")

i krzyknąłem do niego 
- Krzysztof stój, zaczekaj tam.
Mój towarzysz spokojnie przystanął, a ja wykonując serię zdjęć do pionowej panoramy.

miałem na myśli pewne odległe zdarzenie z przeszłości:

Stojąc u bram Sparty Filip II Macedoński (ojciec Aleksandra Wielkiego) wysłał do jej mieszkańców wiadomość, że jeśli uda mu się wkroczyć na ich terytorium, to ich wszystkich pozabija.
"Jeśli" - odpisali Spartanie.

Ale Krzysztof nikogo nie straszył, ja chyba również nie wyglądałem groźnie i powoli poszliśmy dalej.

Szliśmy opuszczoną łąką, gdzie kwitły jeszcze spóźnione wrotycze..

Przed  ścianą lasu przypomniała mi się pewna zabawa z dzieciństwa.

Krzyknąłem w stronę drzew przeciągając ostatnie słowo
- Kto zjadł jabłko z drzeeewaa?

- eeewaa - odpowiedziało echo.

W lesie obaj z Krzysztofem stwierdziliśmy zgodnie:

- Szkoda, że te licie klonu ni są podświetlone słońcem.

 A słoneczko chyba usłyszało naszą nieśmiałą prośbę i zaczęło prześwitywać przez warstwę chmur.

Gdy wyszliśmy na otwartą przestrzeń zrobiło się jaśniej.

Ale chmury nie dawały za wygraną...

  ..i bawiły się ze słońcem w chowanego

Poszliśmy skrajem lasu,

gdzie na gałęzi sosny wsparta była dzika róża obsypana owocami

Cwaniara wysoko się wspięła.
Obok młodych buków zieleniły się liście kiełkujących dębów.

-Skąd tu młode dęby? - zdziwił się Krzysztof.
-Sójki zasadziły - rzuciłem w odpowiedzi.
A te pięknisie wyrosną tam, gdzie nikt ich nie sieje

One również pełnią ważną rolę w lesie.

Co chwilę Krzysztof przeglądał swoje trofea.

A może by tak - ...iść, ciągle iść w stronę słońca...

A wobec wytworów Matki Natury...

...człowiek jest bardzo mały.

Tymczasem w otoczeniu Chrośnickich Kop trwał spektakl

  

  

Koniec przedstawienia, musimy iść dalej

  
  

  

Podmokłą drogą

szliśmy w stronę Tarczyna. A na ogrodzonej łące kwitły spóźnione chabry łąkowe i biedrzeniec

Droga bez wędrowca jest smutna,

ale bardzo zyskuje na obecności człowieka

 

Nadciągnęły ołowiane chmury i zaczęły lecieć pojedyncze krople deszczu.

Krzysztof miał zamiar pójść w kierunku widocznej grupy drzew, ale coraz bardziej padający deszcz pokrzyżował jego plany. Gdy doszliśmy do Przełęczy Chrośnickiej, deszcz ustał i zaczęły podnosić się mgły.

Gdy przeczytałem relację Krzysztofa  z naszej wędrówki, stwierdziłem
- ja nie mam nic do powiedzenia.
Ale może chociaż pokażę panoramę , którą podziwialiśmy obaj w drodze powrotnej.

Dopisek

Tak mnie uwiecznił Krzysztof na naszej wędrówce

Mój komputer uległ awarii i ten temat ukazuje się z pewnym poślizgiem. Tworzyłem go w osiedlowej bibliotece na raty i nareszcie udało mi się poszczególne części skleić w jedną całość.